این جانفشانی و اهتمام از آنجا برخاسته که به گفته قرآن، امام مکمل دین و متمم همه نعمت‌هایی به شمار می‌آید که خداوند در هستی قرار داده است. رسول اکرم آنقدر که به این امر سفارش می‌کرد، به هیچ یک از امور دیگر سفارش نمی‌کرد و آنقدر که برای این مهم از اولین روزهای دعوت علنی تا آخرین لحظات عمرش در بستر بیماری گام بر می‌داشت، برای هیچ کار دیگری اقدام و زمینه‌سازی نمی‌نمود.

امروز و در این نسل، ما امامت را پذیرفته‌ایم ولی هنوز برای بسیاری از ما طرح امامت و در نتیجه بحث امام زمان مبهم است و به صورتی میراثی از آن پاسداری می‌شود؛ میراثی که هنوز عمق و ضرورتش را نچشیده‌ایم.

طرح‌هایی که امامت را برای چند نسل بر اساس نص و سنت و سپس شورایی به حساب می‌آورند، و امامت را در حد رهبری تفسیر می‌کنند و شرایطش را حذف می‌کنند، خواه از نسل علی یا دیگری؛ و طرح‌هایی که امامت را موروثی و سلطنتی و نور چشم بازی خیال می‌کنند و امامت را تحلیل‌ناپذیر می‌شناسند و بر اساس تعبد و با تمام ابهامش باور می‌کنند، همه ناشی از نشناختن امامت و جایگاه و بنیادهایش است.

شاید این همه تغییر و تأویل از آنجا مایه می‌گیرد که ما حکومت‌ها را در همین اشکال موجود دنبال می‌کنیم و میان همین سیستم‌ها نقد می‌کنیم. از آنجا که هیچ کدام از این‌ها با امامت نمی‌خواند، یا از کنار آن می‌گذریم یا آن را تخفیف می‌دهیم تا مورد قبول روشنفکران قرار گیرد.

شاید این گمان‌ها از اینجا برخاسته‌اند که ما امامت را مبهم طرح کرده‌ایم و آثار و مرزهایش را نشان نداده‌ایم و این طرح حکومتی را جدی نگرفته‌ایم. اگر ما جایگاه امامت را بشناسیم و ضرورتش را لمس کنیم، بر اساس همان ضرورت، وجود امام زمان را احساس می‌کنیم و از زیر بار اشکال‌های بنی‌اسرائیلی آزاد می‌شویم؛ آن هم نه عشقی ساده و سطحی بلکه عشق شکل گرفته و جهت یافته و تبدیل شده به حرکت و به سازندگی؛ مهره‌هایی که این حکومت سنگین و بلند به آن احتیاج دارد.

با پذیرش اعتقاد به خدا و ضرورت وحی و رسالت، به امامت می‌رسیم. با پذیرش و اثبات این نکته که خدایی هست و ما محتاج اوییم که «یا ایهاالناس انتم الفقراء الی الله»، از حکم و خواسته او می‌پرسیم و به ضرورت وحی و دین و اضطرار به رسول و حجت می‌رسیم. این همان جریانی است که در اذان و دعا نیز نشان دارد.
 

نشریه ساعت صفر

صفحات: 1· 2